USS Seawolf (SSN-21)

USS Seawolf (SSN-21)
Klasa	okręt podwodny
Typ	Seawolf
	Historia
Stocznia	Electric Boat
Położenie stępki	25 października 1989
Wodowanie	24 czerwca 1995
	US Navy
Wejście do służby	19 lipca 1997
Los okrętu	w służbie
	Dane taktyczno-techniczne
Wyporność; • na powierzchni; • w zanurzeniu	; 7500 długich ton; 9100 długich ton
Długość	108 metrów
Szerokość	12,2 metra
Zanurzenie testowe	610 metrów
Materiał kadłuba	HY-100
	Napęd
	• 1 reaktor S6W; • 2 turbiny; • pędnik o mocy 54 000 KM; • jeden podwodny silnik zapasowy Westinghouse
Prędkość; • na powierzchni; • w zanurzeniu; • taktyczna	; 20 węzłów; 35 węzłów; 25 węzłów
	Sensory
	• aktywny i pasywny system; sonarowy AN/BOQ-5; • aktywna antena sonaru AN/BQS-24; • radar nawigacyjny AN/BPS-15; • holowana antena sonaru TB-29A
	Uzbrojenie
	• 50 Mark 48 ADCAP lub; • TASM lub; • Harpoon albo; • 100 min; • WLY-1 system przeciwtorpedowy
Wyrzutnie torpedowe	8 wyrzutni torpedowych kaliber 670 mm
Załoga	134 oficerów i marynarzy
	Multimedia w Wikimedia Commons

USS Seawolf (SSN-21) – amerykański myśliwski okręt podwodny typu Seawolf z napędem jądrowym, przeznaczony do zwalczania innych okrętów podwodnych. Był okrętem prototypowym nowego typu jednostek, którego koncepcja i wyposażenie zostały opracowane w latach 80. XX wieku, celem zwalczania radzieckich strategicznych okrętów podwodnych w radzieckich bastionach na Morzu Białym i innych wodach okalających Związek Radziecki. Przenosić miał w tym celu bogate uzbrojenie w postaci 50 torped Mark 48 ADCAP i pocisków rakietowych UUM-125 Sea Lance z głowica jądrową 200 kT celem zwalczania zanurzonych okrętów podwodnych oraz pociski manewrujące UGM-109 Tomahawk (TASM-N) i UGM-84 Harpoon do zwalczania okrętów na powierzchni. Czwarta jednostka w historii US Navy nosząca imię wywodzące się od angielskiej nazwy zębacza pasiastego.